1.11.2011

 

Ένας δικός μας χρόνος πέρασε και το ημερολόγιο μας γράφει συν ένα - 365 γεμάτες χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές και αγάπη. Αγάπη από αυτή που δίνουμε ο ένας στον άλλο και πότε δεν ζητάμε πίσω. Θυμάσαι? Όταν σε πρωτογνώρισα, το ήξερα πως ήσουν εσύ - Εσύ αυτός που θα με έκανε να καταρρίψω όλα όσα πίστευα μέχρι τότε, όσο περνούσε ο καιρός δεν ήθελα να το πιστέψω αυτό που γινόταν στην ζωή μου. Σιγά σιγά όλα όσα συνέβαιναν εκτός από όμορφα ήταν και αληθινά. Στιγμές μαζί, παντού! Οι στιγμές αυτές λοιπόν είναι που μας έδεναν με τον καιρό και φτάσαμε εδώ!
      Θυμάμαι στην αρχή, άκουγα από όλους κανόνες, Μην! Μην! Μην! Για να ζήσεις όμως κάτι ''φυσιολογικό'', δεν χρειάζονται κανόνες άλλα μόνο να βρεις τον σωστό άνθρωπο την σωστή στιγμή αυτό συνέβη λοιπόν και με εμάς! Είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω, μαθαίνω και με αλλάζεις προς το καλύτερο - Είσαι ο λόγος που έχω ηρεμήσει και δώσει την αγάπη που έχω μέσα μου. Τελικά αυτό που ζούμε είναι τόσο ''φυσιολογικό'' που ταυτόχρονα γίνεται ξεχωριστό και αυτή είναι η μαγία μας!
      Και σου λέω λοιπόν πως θέλω να σαι κρατήσω γερά δίπλα μου, να σε κάνω ευτυχισμένο, να χαμογελάς, να είσαι σίγουρος πως θα είμαι το στήριγμα σου! Ο φύλακας άγγελος σου. Θέλω πάντα να μπορείς να σταθείς όρθιος και εγώ να είμαι εκεί, να καταφέρω να σε κάνω να έχεις την δύναμη να μην αφήσεις ποτέ κανέναν να πληγώσει τον πολύτιμο εαυτό σου -  όπως προσπαθείς και εσύ τόσο καιρό να μου μάθεις.
      Στην συνεχεία μας εύχομαι να ζούμε όπως τώρα! να περνάμε μόνο καλά και να μην αγγίξει κάνεις ότι δικό μας υπάρχει! Να μην μπορείς να μου αντιστέκεσαι - όπως δεν μπορώ εγώ να σου αντιστέκομαι. Θέλω να είσαι κολλημένος πάνω μου… και εγώ σφιχτά πάνω σου! Τα βράδια στην αγκαλιά σου να με παίρνει ο ύπνος και τα πρωινά να σε ξυπνώ με ένα μου φιλί.


Πάντα θα είσαι ο αρκούδος μου. xxx


Σε ευχαριστώ.

Στέλιος Ρόκκος - Έτσι αγαπάω εγώ

Αν αγαπάς αληθινά, παίρνεις τα όρη τα βουνά

και τραγουδάς τον έρωτά σου στη σελήνη.

Κι ύστερα στέκεις σιωπηλά, να 'ρθουν τ'αστέρια χαμηλά

για να τους πεις, μέχρι που θα 'φτανες για κείνη! 

 

Αν αγαπάς αληθινά, έχεις δυο μάτια φωτεινά

και μια καρδιά, παντοτινά ξελογιασμένη.

Αν αγαπάς αληθινά, φεύγεις ταξίδια μακρινά

και το κορμί σου να γυρίσεις περιμένει.

Έτσι αγαπάω εγώ, έτσι αγαπώ

τίποτα για μένα, για μένα δεν κρατώ...

Έτσι αγαπάω εγώ, έτσι αγαπώ

όλα εγώ τα δίνω, για κείνη που αγαπώ...

Αν αγαπάς αληθινά, σου μοιάζουν όλα γιορτινά

δε νιώθεις κρύο, δεν αισθάνεσαι τον πόνο.

Αν αγαπάς αληθινά, δε βλέπεις μαύρο πουθενά

και στο μυαλό σου, το κορμί της έχεις μόνο.

Αν αγαπάς αληθινά, έχεις δυο μάτια φωτεινά

και μια καρδιά, παντοτινά ξελογιασμένη.

Αν αγαπάς αληθινά, φεύγεις ταξίδια μακρινά

και το κορμί σου, να γυρίσεις περιμένει.

Το χρώμα του φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη

Τα χρώματα

-- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

-- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

-- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

-- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

-- Τί χρώμα έχει η χαρά;

-- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

-- Και η μοναξιά;

-- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

-- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

-- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

-- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

-- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

-- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

-- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

-- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... Και δάκρυσε ...

Ζω...

-- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

-- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!

Συγχωρώ!

-- Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!

Ελπίζω!

-- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; .......................................................................................................

-- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιός έιναι ο δυνατός;

-- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

-- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ............................................................................................................ «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται... και ελπίζουν...

-- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

-- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

-- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

-- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

-- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται...

-- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται... Ονειρεύονται και ελπίζουν...