Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011




.....



Για εσένα είμαι ακόμα εδώ, μαθαίνω ν' αντέχω, να θυμάμαι, να ξεχνώ. Θέλω να φωνάξω δυνατά, τις πιο μεγάλες μου στιγμές, τις έζησα μαζί σου.
Γιατί εσύ, μονάχα εσύ κατάργησες την μοναξιά μου. Έδωσες χρώμα στα όνειρα μου.
Έγινες φλόγα που σιγά καίει μέσα στα μάτια μου για να βλέπω τον κόσμο πάντοτε φωτεινό. Μια αφορμή για να σωθώ απ' τα σκοτάδια μου, σε ένα παρόν θαμπό και σκοτεινό. Αυτή είναι η αλήθεια μου και υπάρχει μόνο γιατί κάποτε την μοιράστηκα μαζί σου...
Θέλω να φωνάξω δυνατά, άκου τα λόγια μου! Είναι φωνές που σκίζουν την σιωπή σου.
Άκου τη σκέψη μου και την ελάχιστη αναπνοή, άκου τον ήχο μου που σε τυλίγει και ύστερα αφήνεται να υπάρχει για να τον ακούω ΕΣΥ...









Ιωάννα.


Οι δρόμοι είναι ήδη χαραγμένοι. Τα μονοπάτια γνώριμα.
Τι να σου πω και τι να πεις! Τα είπανε όλα οι άλλοι για εμάς και είναι πλέον αργά.
Είναι αργά πια, μ' ακούς? Μην γυρίσεις το βλέμμα,
για κάποιους το φως θα είναι πάντοτε θολό.
Ούτε λεπτό μην με κοιτάξεις, καθώς θα χάνομαι.
Ότι θα αφήσω πίσω μου είναι ότι μου χάρισες...
και ότι θα πάρω μαζί μου είναι ότι έχω κερδίσει.
Μόνo τα βράδια να γυρίζεις πίσω, να με παίρνεις αγκαλιά
και να μου ψιθυρίζεις, γιατί φοβάμαι.
... Όταν πέφτει το σκοτάδι τρομάζω, σε θέλω δίπλα μου.
Έχω ανάγκη να ακούω το ρυθμό της ανάσας σου,
το χτύπο της καρδιάς σου και εκείνη την μυρωδιά από το κορμί σου.

Τα βράδια να γυρίζεις.
Τα βράδια μη μ' αφήνεις.