Για τον δικό μου μικρο πρίγκιπα

Το λουλούδι του μικρού πρίγκιπα... γύρισε πίσω για αυτό! 

Γιατί μάλλον δεν ήταν τόσο εγωκεντρικό και παράξενο όσο φαινόταν. 

Ήταν όμορφο, με μια ωραία μυρωδιά, άνθιζε για εκείνον... 

Όλα αυτά όμως για εκείνο ήταν άχρηστα! Γεννήθηκε για τον μικρό πρίγκιπα. 

Και η ζωή του απέκτησε νόημα μόνο κοντά του... 

Ήταν καρφωμένο στην γη για να βλέπει μαζί του το ηλιοβασίλεμα!... 

Γι' αυτό ζητούσε συνεχεία κάτι για να τον έχει κοντά του! 

Όμως ο μικρός πρίγκιπας δεν μπορούσε να καταλάβει, 

πως όλη η ζωή του λουλουδιού του ήταν μια συνεχείς θυσία για αυτόν. 

Αποφάσισε να φύγει!

Τότε το λουλούδι αποφάσισε να το αποκαλύψει με λόγια   

'' Και εγώ σε αγαπώ κοίταξε να ευτυχίσεις! '' . 

Και όμως δεν μπόρεσε να τον κρατήσει εκεί. 

Ενώ και το ίδιο γνώριζε πως αν έμενε μόνο του στον πλανήτη κινδύνευε να χαθεί. 

Κυρίως επειδή δεν είχε κοντά του τον μικρό του πρίγκιπα. 

Τον άφησε να φύγει γιατί τον αγαπούσε πιο πολύ απο την ζωή του.

[...]
Κι όταν για τελευταία φορά, πότισε το λουλούδι κι ετοιμάστηκε να το σκεπάσει με το γυάλινο δοχείο για να το προφυλάξει, ένιωσε πως του 'ρχόταν να κλάψει.
-Αντίο, είπε στο λουλούδι.
Μα εκείνο δεν απάντησε.
-Αντίο, ξανά 'πε.
Το λουλούδι έβηξε. Μα, όχι εξαιτίας του κρυολογήματος που είχε πάρει.
- Είμαι κουτό, του είπε στο τέλος. Σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Προσπάθησε να 'σαι ευτυχισμένος.
Παραξενεύτηκε που δεν τον κατηγόρησε για τίποτα. Στεκόταν εκεί γεμάτος αμηχανία με το γυάλινο δοχείο στον αέρα. Δεν καταλάβαινε κείνη τη γλυκιά ηρεμία.
-Μα, ασφαλώς, σ' αγαπώ. του είπε το λουλούδι. Δεν το κατάλαβες ποτέ και είναι δικό μου το σφάλμα. Δεν έχει σημασία όμως. Αλλά κι εσύ φέρθηκες το ίδιο ανόητα. Κοίτα να είσαι ευτυχισμένος... Άσε τη γυάλα. Δεν τη θέλω πια.
-Μα ο αέρας...
-Ε, δεν είμαι και τόσο κρυωμένο... Το δροσερό αεράκι της νύχτας θα μου κάνει καλό. Λουλούδι είμαι.
-Ναι, μα τα ζώα...
-Θα χρειαστεί να ανεχτώ δυο τρεις κάμπιες αν θέλω να δω πεταλούδες. Φαίνεται πως είναι πάρα πολύ όμορφες. Αλλιώς ποιος θα μου κάνει κι εμένα επίσκεψη; Εσύ θα 'σαι μακριά. Όσο για τα μεγάλα θηρία, δε φοβάμαι κανένα. Έχω τα νύχια μου.
Και έδειξε με αφέλεια τα τέσσερα αγκάθια του. Ύστερα πρόσθεσε:
-Μην καθυστερείς έτσι, μου τη δίνει, Αποφάσισες να φύγεις. Φύγε.
Γιατί δεν ήθελε να το δει που έκλαιγε. Ήταν πολύ περήφανο λουλούδι...

Έχεις νιώσει ποτέ να είσαι η αλεπού του παραμυθιού? 

Να ξέρεις πως ο πρίγκιπας σου, δεν θα μείνει για πολύ. 

Άλλωστε στο είχε πει ''Δεν μπορώ να μείνω! Δεν θέλω... έχω πράγματα να κάνω!'' 

Ήταν ειλικρινής... Και εσύ διαλέγεις να το ζήσεις. 

Όταν πρέπει να τον αποχαιρετίσεις κλαις και... η απάντηση του - 

'' Εσύ φταις, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω... '' 

Εσύ θέλησες να με αγαπήσεις. Έφυγε αλλά εμένα μ΄μεινε το χρώμα του σιταριού, 

να μου θυμίζει πάντα εκείνον! 

Δεν ζήσαμε σχεδόν τίποτα αλλά έπρεπε να γυρίσεις στον πλανήτη σου!.... 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το γλυκό χαμόγελο 

όταν δέχεσαι να σε εξημερώσει με τους δικούς του όρους! 

Το συναίσθημα όταν έφυγε για να πάει εκεί που το δικό του λουλούδι τον περιμένει! ... 

να κοιτάς τον ουρανό και να ψάχνεις να δεις τον πλανήτη του!

[...]

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσε με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. 

Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. 

Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. 

Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. 

Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, 

οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. 

Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. 

Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. 

Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, 

θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξανά ήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. 

Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω 

να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. 

Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ.  

Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, 

δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…

Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. 

Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, 

μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. 

Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. 

Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. 

Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, 

κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές. Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. 

Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, 

εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. 

Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. 

Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. 

Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. 

Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. 

Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. 

Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο 

ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. 

Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, 

αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. 

Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα

τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). 

Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές 

να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλο μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. 

Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. 

Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλο μου… 

είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις.  

Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. 

Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου.

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου… 

Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

Petit-Prince

Antoine de Saint Exupéry

published in 1943